Zoeken

dinsdag 28 juni 2016

Hoe lang blijf ik die meneer van dat manische aflossen?

Toen ik een paar dagen gelezen een foto op Twitter plaatste van de VARA gids die - ongelezen en nog in het plastic folie - op de stapel oud papier belandde, kreeg ik van verschillende kanten het advies om mijn abonnement op te zeggen. Niet alleen is een televisiegids een raar relikwie uit de vorige eeuw, op jaarbasis scheelt dat toch snel weer zes tientjes. Veel mensen denken dat in mijn leven alles nog steeds in de eerste plaats om bezuinigen draait, terwijl ik zelf alweer een paar stappen verder ben. Anders gezegd: het gaat niet langer om zuinig leven, maar om léven.


Een zelfde soort reactie kreeg ik toen ik gisteren deze foto op internet plaatste. Mensen gaan dan nog nét niet googlen om te zien wat een fles witte wijn van dat merk precies kost, maar vragen zich wel hardop af of dit niet érg overdadig is voor de maandagavond. Nu schenk ik mezelf meestal maar één zo'n piepklein glaasje wijn in en at ik er een restje lasagne bij van de dag ervoor met een paar afbakbroodjes die ik had besmeerd met ansjovisboter, maar daar gaat het niet eens om. Punt is dat we op een punt zijn beland waarop zuinig leven langzaam naar de achtergrond is geraakt.

Eerst zijn we zuinig gaan leven - en een tijd lang zelfs erg zuinig - om het aflossingsvrije deel van de hypotheek zo snel mogelijk af te lossen. Lezers van mijn boeken weten waar die haast vandaan kwam en dat is niet onbelangrijk want je kunt het ook op een heel andere manier doen en in een heel ander tempo. Na het aflossen zijn we even fanatiek gaan sparen en dat is strikt genomen een uitgestelde, of misschien zelfs omgekeerde vorm van aflossen. Doel was nu niet een schuld van 80.000 euro omlaag te brengen maar een spaarpotje aan te leggen van 60.000 euro.  Van dat geld leef ik nu door mezelf elke maand 1000 euro uit te keren.


Zolang we prima rond kunnen komen van ons huidige gezinsinkomen en geen nieuw spaar- of aflosdoel hebben, is er natuurlijk geen enkele reden om nog verder te bezuinigen dan we de afgelopen jaren al hebben gedaan. Ik heb dat wel eens omschreven als: de teugels laten vieren en het leven vieren. Ik ben niet zuinig aan het leven, maar wel zuinig op mezelf en spring zuinig om met mijn kostbare vrije tijd. Het ligt in het verlengde van dat fanatieke aflossen en is een direct resultaat van die spaarzin, maar heeft er verder niet zoveel meer mee te maken. Toch kan ik me voorstellen dat mensen die nog maar nét Hypotheekvrij! hebben gelezen denken dat ik nog steeds rondloop met een rekenmachine in mijn rechterhand en een aangesnoerde broekriem.

Laatst omschreef iemand mij als "die man van dat manische aflossen". Dat klopt, maar dat is tegelijk net zo onzinnig als mij omschrijven als die man met dat tweede huis die nog maar nét bij Patricia Atkinson op bezoek is geweest en droomt van een rustig bestaan op het platteland in het buitenland. Ik ben die man van dat manische aflossen, maar de tijd is niet stil blijven staan in 2008. Je kunt mij straks voor mijn 56ste verjaardag een klappertjespistool cadeau doen en een cowboyhoed als je mij voor het laatste hebt gezien toen ik zes was, maar je moet niet verwachten dat ik er ook mee door mijn woonplaats ga rennen en "pief, paf, poef" roep.


Ik heb zeven thrillers geschreven, maar ik ben allang geen misdaadauteur meer. Ik heb dertig jaar gewerkt als journalist, maar praat daarover steeds vaker in de voltooid verleden tijd. Over een dikke drie jaar ben ik echt helemaal van mijn hypotheek af en hoeft het woord "aflossen" hier tot mijn dood niet meer te vallen, tenzij ik gebeld word door een journalist die wil weten waar het ooit allemaal mee begon. Op precies dezelfde manier heb ik die 60.000 euro bij elkaar gespaard zonder op zoek te gaan naar het hoogste rendement.

Dat bedrag (minus de maanden mei en juni) staat tegen 0,4 % te verstoffen op een spaarrekening en kost netto meer aan vermogensrendementsheffiung dan het aan rente oplevert. Toch haal ik daar mijn schouders over op, want dat is helemaal niet waar het om gaat. Het échte rendement is dat ik mezelf vijf jaar lang een basisinkomen kan uitkeren van 1000 euro per maand zonder me af te hoeven vragen of alle rekeningen wel kunnen worden betaald. Dat zijn 1825 dagen die ik in alle vrijheid kan doorbrengen en dat is, van welke kant je het ook bekijkt, pure winst.