Soms is een plakbandpensioen echt een punkbandpensioen

In mijn laatste boek schrijf ik dat een plakbandpensioen in mijn geval ook een beetje een punkbandpensioen is en waarschuw ik ervoor dat het natuurlijk geen klapbandpensioen mag worden. Niet alleen ben ik gek op dat soort woordspelingen (in mijn nieuwe boek over het basisinkomen komt ook het woord "baziginkomen" voor), er zit wat mij betreft ook een prachtige symboliek in. Want uitgerekend in de maand dat mijn plakbandpensioen officieel van start ging, kon de oudste punkband ter wereld (en als ze dat al niet zijn dan hebben ze in elk geval de oudste zanger) er eindelijk een punt achter zetten. Dat deden ze met hun 26ste officiële release en een uiterst toepasselijke titel.

Als je mij als eerstejaars student politicologie zou hebben verteld dat ik op mijn 55ste het 26ste album van de UK Subs zou kopen, zou ik je niet alleen voor gek hebben verklaard maar zou het mij waarschijnlijk ook zijn gaan duizelen vanwege de bijbehorende jaartallen. In 1980 waren we vooral bezig met het onheilspellende jaar 1984 en leek het magische jaar 2000 oneindig ver weg. Bovendien was punkrock als genre al na twee jaar doodverklaard door de media, ongeveer tegelijkertijd met het uiteenvallen van de Sex Pistols en de zelfmoord van Sid Vicious. Punk was een fragmentatiebom die het muzikale landschap voorgoed zou veranderen maar het werd tegelijk gezien als een tijdelijke explosie van woede en creativiteit.

Halverwege de jaren tachtig was er van het genre inderdaad niet bijster veel meer over, maar dat veranderde in 1991 in het kielzog van grunge toen er in Londen opeens allemaal punkrevival-festivals werden georganiseerd met oude bands die speciaal voor dat doel werden heropgericht of die al die jaren stug waren doorgegaan met spelen voor bijna lege zalen. Aan die reüniekoorts is daarna nooit meer een einde gekomen. Zo zijn Anti-Pasti en The Ruts bezig met nieuwe opnamen, heeft Kirk Brandon zijn band Theatre of Hate nieuw leven ingeblazen en komt ook The Ejected na meer dan dertig jaar (!) doodleuk met een nieuwe plaat op de proppen.

Al die bruisende activiteit maakt van mijn plakbandpensioen vanzelf een soort tweede jeugd, want een dezer dagen verwacht ik een koerier van DHL aan de deur met de nieuwe plaat van Komintern Sect, een Franse punkband die ik ooit tijdens de zomervakantie ontdekt heb. En in de la liggen al kaartjes klaar voor het concert dat de Toy Dolls in november geven in Rotterdam zodat de illusie compleet is. Zelfs als je deze muziekstijl helemaal niks vind, kun je je waarschijnlijk wel voorstellen welk magisch effect het heeft als bijna al je muzikale jeugdhelden van de middelbare school er vier decennia later nog steeds allemaal zijn.

Het verschijnen van het album Ziezo van de UK Subs (gisteren bezorgd door PostNL) maakt de cirkel rond. Toen ik de inmiddels 72-jarige Charlie Harper begin 2013 interviewde voor mijn boek Helemaal vrij vroeg ik hem hoe hun laatste plaat zou gaan heten. Zelf dacht ik aan zoiets als Zero Time Left maar tot mijn stomme verbazing noemde hij een woord dat al eens is gebruikt als titel van een boek van Annie MG Schmidt en dat buiten onze landsgrenzen zo onuitspreekbaar is dat de gitarist het op Twitter meteen al verhaspelde tot "Zeizo".

Opmerkelijk genoeg heeft hun muziek op dit album niets aan woede of kracht ingeboet. Terwijl je maar moet afwachten waar de Stones straks mee op de proppen komen als ze de studio induiken, klinkt dit laatste (?) album van de UK Subs nog even krachtig en vitaal als voorheen. De grimmige actualiteit biedt natuurlijk ook genoeg aanknopingspunten voor een boos liedje in een paar minuten, al hoop ik dat het laatste nummer van Kant A niet binnen al te korte tijd écht de kranten haalt. Zo sluit deze plaat naadloos aan op de tijdgeest en lijkt het tegelijkertijd of de tijd heeft stilgestaan.

Toen hun fans informeerden wat die titel van hun laatste album in vredesnaam betekent, vertaalden ze het met een uitdrukking die net zo goed op mijn situatie van toepassing is en die ervoor zorgt dat ik hun plaat vanmorgen met een big smile opzette: "Job Done." Daarmee is Ziezo de ultieme soundtrack voor mijn huidige bestaan, al zit ik vaak zat een halve dag achter de laptop en ben ik alweer druk bezig met mijn volgende boek. Zanger Charlie Harper zit zelf ook bepaald niet stil, want naar verluidt bevindt hij zich nu in de studio met zijn hobbybandje de Urban Dogs. Ook in die zin is het plakbandpensioen dus een punkbandpensioen, want je gaat natuurlijk gewoon lekker door met de dingen die je leuk vindt.